แสงสว่างทางใจ p 2

ตนเป็นที่พึ่งของตน, ซึ่งหมายถึงต้องแก้ไขที่ตน, พระองค์สอนว่า, ธรรมทั้งปวงไม่ใช่ตัวตน, รวมทั้งตัวของมนุษย์ด้วย, แต่ทำไมมนุษย์จึงเดือนร้อนวุ่นวาย, ไปเอาตัวมาจากไหน, เป็นเพราะความเข้าใจผิดหรือไม่, เมื่อดูแล้วก็คงจะเป็นเช่นนั้น, เพราะมันแย้งต่อคำสอนของพระองค์, พระองค์สอนมนุษย์ให้เป็นผู้สุขสงบเย็น, แต่มนุษย์ส่วนมากกลับยุ่งยากยุ่งเหยิง, อย่างนี้, ต้องเป็นเพราะความเข้าใจผิดแน่นอน, เพราะผู้ที่ปฏิบัติตามคำสอนของพระองค์แท้ๆเขาไม่เดือดร้อนวุ่นวายใจอะไร, เขาเป็นอยู่อย่างสุขสงบและเย็น,   พระองค์ทรงมอบอุบายให้คลายความถือมั่นไว้ว่า, กายนี้, เป็นที่ประชุมลงของดินนํ้าไฟลม, อาศัยมารดาบิดาอยู่ร่วมกัน, เป็นเพียงธาตุเท่านั้น, เหมือนกันกับสัตว์อื่นๆ, มีช้างม้าวัวควายเป็นต้น, ที่ทำพูดคิดได้ต่างๆนั้น, ก็เพราะแรงกรรม, กรรมเป็นตัวจำแนกให้สัตว์เป็นไปต่างๆ, กรรมมีเพราะอวิชชาปิดบังใจ, ทำอะไรเต็มไปด้วยความจงใจ, มีความเข้าใจว่าเราทำ, เป็นตัวตนขึ้นจึงเกิดกรรมจากการกระทำนั้น, ซึ่งจะต้องแบกวิบากต่อไปทั้งดีและไม่ดี, เมื่อธาตุประชุมกันเข้า, ก็มีวิญญาณมาถือปฏิสนธิ, ซึ่งวิญญาณนี้จะพ่วงเอา เวทนา   สัญญา สังขารไปด้วย, และพวกนี้แหละที่มาควบคุมกาย, และสั่งการให้ร่างกายนี้ทำอะไรต่างๆ, เมื่อทำดีทำในสิ่งที่กุศล, ก็มีวิบากให้มาเกิดเป็นอย่างนี้, แล้วเขาก็มีตัวเชื่อมเข้าไปสู่ เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ, คือ ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ, ซึ่งรวมกันอยู่ในกายนี้, เชื่อมต่อไปที่เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ, อย่างเช่นตามองเห็น, ธาตุรู้ทางตาเขาก็ทำหน้าที่, คือรู้ในการเห็น, หู, จมูก, ลิ้น, กาย, ใจ, ก็เหมือนกัน, มันเป็นอนัตตา, คือควบคุมไม่ได้, ไม่อยู่ในอำนาจของใคร, ตามองเห็นไม่อยากรู้, ไม่ได้, หูก็เหมือนกัน, ได้ยิน    เสียงไม่อยากรู้, ไม่ได้เหมือนกัน, เป็นอนัตตา, คือบังคับหรือห้ามไม่ได้, เพราะเป็นการประจวบกันของสภาวะธรรม, ไม่ใช่ตัวตนอะไร, ซึ่งหมายถึงไม่มีใครทั้งเขาและเรา, เป็นเพียงการประจวบกันของสภาวะธรรมเท่านั้น, เปรียบเหมือนการกระทบกันของไม้จึงเกิดเสียงขึ้น, อายะตะนะคือหูจึงเกิดการได้ยินเสียง, แล้วก็ดับไป, พระพุทธองค์ทรงเรียกว่าสภาวะ, ทั้งนี้เพราะมีเหตุปัจจัยให้เกิดเสียง, หูจึงได้ยินเสียงนั้น, แต่องค์ประกอบต้องพร้อม, โดยเฉพาะคือประสาททางหูต้องใช้การได้, หมายถึงหูไม่หนวกนั่นเอง, ทางตาก็เช่นกัน