แสงสว่างทางใจ p 1

การ เที่ยวและท่องไปอย่างไร้ขอบเขต, โดยไม่มีจุดหมายว่า, จะสิ้นสุดหรือยุติลงตรงไหน, ก็ทำให้ชีวิตจิตใจนั้น, พบเสรีภาพและอิสระอย่างไร้ขอบเขต, ที่เป็นเช่นนั้นได้ก็เนื่องด้วยไม่ไปมั่นหมายว่า, จะมีจะเป็นกับอะไร, เป็นชีวิตที่ปราศจากเครื่องผูกมัด, ไร้สิ่งร้อยรัดทั้งกายและใจ, จึงเที่ยวและท่องไปอย่างเสรี, ซึ่งในมวลหมู่มนุษย์จำนวนมาก, ก็อาจจะมีไม่สักกี่คน, ที่ยินดีและพอใจในการดำเนินชีวิตเช่นนี้, เพราะเมื่อมองไป   ในมนุษย์ส่วนมากนั้น, ก็กำลังปฏิบัติอยู่, ประพฤติอยู่, ประกอบอยู่, เพื่อพอกพูนความโลภความโกรธความหลง, ให้หนาแน่นยิ่งขึ้น, ทั้งนี้ก็เพราะไม่ได้สดับ ธรรมที่พระพุทธเจ้าประกาศไว้, จึงไม่เข้าใจว่า, การสั่งสมอะไรเป็นคุณ, สั่งสมอะไรเป็นโทษ, อะไรเป็นประโยชน์และมิใช่ประโยชน์, เมื่อไม่รู้ไม่เข้าใจสิ่งเหล่านี้, ชีวิตจึงตกอยู่ในความเร่าร้อนทุรนทุรายอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้, ดังจะเห็นได้ทั่วไปในมวลมนุษย์ชาติ, พระพุทธองค์แสดงเอาไว้ว่า, ธรรมและอธรรมหามีวิบากเสมอกันไม่, ธรรมนำไปสู่สุคติ, อธรรมนำไปสู่นรก, ถึงแม้จะ     ชื่อว่าธรรมเหมือนกัน, แต่การให้ผลจะแตกต่างกันราวฟ้ากับดิน, เพราะ ธรรมเป็น ความไม่โลภไม่โกรธไม่หลง, จะทำอะไรทางกายจึงไม่เบียดเบียนใครๆ, จะพูดอะไรก็ไม่กระแทกกระทั้นหรือกระทบใครๆ, จะคิดอะไรก็ไม่ปองร้ายหรือเบียดเบียนใครๆ, สละได้แบ่งปันได้, จิตใจประกอบไปด้วยเมตตา, ทั้งคนและสัตว์ทั้งหลาย, จึงอยู่เป็นสุข, และมีสุขเป็นเบื้องหน้า, ดังนั้นการประพฤติธรรมจึงเป็นการประกอบความสุข, เป็นการเพิ่มพูนความสุขให้กับชีวิต, ส่วนอธรรมนั้น, เป็นการนำนรกมาสู่ชีวิต, การเป็นอยู่ในชีวิตนี้, ก็   ราวกับอยู่ในหลุมถ่านเพลิง, มีแต่ความเร่าร้อนทุรนทุรายทั้งกลางคืนกลางวัน, จะมั่งมีก็ไม่มีความสุขหรือถ้ายากจนก็ยิ่งสาหัสสากรรณ์, เมื่อล้มหายตายจากโลกนี้, ก็ต้องตกไปในอบายภูมิ, หาความสุขความเจริญอะไรไม่ได้, มีทุกข์ในปัจจุบันและมีทุกข์สืบไปในเบื้องหน้า, ซึ่งจะต้องเวียนวนในสถานะที่เรียกว่า อบายนั้นอย่างหาประมาณมิได้, อันตรายจริงๆ, ทำไมจึงเป็นอย่างนั้น, ก็ทุกอย่างเป็นไปตามเหตุปัจจัย, ดังนั้นใครทำอะไรอย่างไร, ก็จักต้องได้รับผลไปตามนั้น, เหมือนคนที่ทำการงานอย่างเกียจคร้าน, ก็ต้อง    ได้รับผลตามนั้น, หรือที่เรียกกันว่าทุกวันนี้มันวิปริตแปรปรวน, ทั้งแผ่นดินทั้งผืนฟ้าทั้งนํ้าทั้งลม, ซึ่งที่จริงเขาก็เป็นไปตามเหตุปัจจัย, ไม่มีอะไรแปลกประหลาดหรือพิศดาร, และเขาก็เป็นอย่างนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไร, แต่ด้วยความเข้าใจผิดของมนุษย์ส่วนมาก, ที่จะหาวิธีแก้ไขสิ่งเหล่านี้ให้เป็นไปตามต้องการ,ซึ่งก็จักต้องเหนื่อยแรง เปล่า, จนกระทั้งถึงกับตายเปล่า, เพราะ ธรรมชาติ ทั้งหลายเขาก็เป็นอยู่อย่างนั้น, ถึงในบางอย่างมนุษย์จะแก้ไขได้, แต่ก็เป็นเพียงบางอย่างบางเรื่อง, และก็ชั่วครั้งชั่วคราว, ไม่นานก็เป็น   เช่นนั้นๆอีก, ซึ่งเป็นการเวียนวน, และจักต้องเวียนว่ายวันแล้ววันเล่า, ปีแล้วปีเล่าชาติแล้วชาติเล่า, ในการที่จักต้องตายแล้วเกิด, เกิดแล้วตาย, เป็นเรื่องที่น่าเบื่อหน่าย, ถ้ามนุษย์มาแก้ไขที่ต้นเหตุคือตัวเอง, นั่นแหล่ะ, จึงจะกำจัดความเวียนวนได้อย่างแท้จริง, เพราะการวกวนนั้นเกิดขึ้นจากโมหะที่ห่อหุ้มจิตใจของมวลมนุษย์,ถ้ามนุษย์มา ศึกษาพระธรรมคำสอนของพระพุทธเจ้า, ก็หากจะรู้และเข้าใจเองว่าควรจะทำอย่างไร, เพราะโลกเขาก็เป็นของเขาอยู่อย่างนั้น, ไม่มีใครที่จะแก้ไขให้เป็นอื่นได้, พระพุทธเจ้าก็สอนไว้ว่า,